Aleksandra Kubiak

Prekariat: model muru, 2015, ceramika, drewno, szkło.
46 x 46 x 30 cm.
Dzięki uprzejmości artystki 

Wykonany z ceramiki, drewna i szkła obiekt pokazany został w ramach wystawy Zakład Zakładu Multimediów Instytutu Sztuk Wizualnych Wydziału Artystycznego UZ w Galerii Biblioteki Uniwersyteckiej. Mikroskalowy model muru czterokątnego pozostał otwarty z jednej strony i zwieńczony ostrymi kawałkami szkła. Do wykonania szklanego zwieńczenia Kubiak posłużyła się elementem rzeczywistego muru, który wybudowany jest przy zielonogórskiej fabryce firmy Lumel. Pracę tę można odczytywać jako dyskursywny model prekariackiej kondycji. Erozyjny model muru otwiera się na odczytania związane ze zjawiskiem gettoizacji, wynikającej z funkcjonowania w prekarnym systemie zatrudnienia. To otwarcie powstaje w efekcie skojarzenia tego modelu funkcjonowania w polu sztuki ze starą metodą ochrony przed złodziejami, ale też nisko opłacanymi pracownikami, którzy niekiedy rozkradają majątek firmy. Trudno nie przekładać ukazywanej przez artystkę sytuacji na świat sztuki. Powstały model kojarzy się ze społecznym zamknięciem, do jakiego prowadzi ubóstwo, oczekiwanie na wypłatę w niepewności jutra czy brakiem poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji. Może wywoływać stany niepokoju i odczucia niemożliwości zmiany własnego położenia. Mur Kubiak to przemocowa ceglana linia jednocześnie oddzielająca i inkorporująca cały inwentarz symptomów towarzyszących brakowi społecznych regulacji tzw. pracowników sztuki. Za tym murem bezskutecznie szuka schronienia szara naukowa strefa kobiet-artystek.

tekst: Ewelina Jarosz, dzięki uprzejmości autorki 

Aleksandra Kubiak (ur. 1978 w Lubaniu) artystka wizualna, autorka performansów, filmów, form przestrzennych. W swych działaniach bada społeczną skuteczność sztuki. W latach 2002–2013 współtworzyła z Karoliną Wiktor Grupę Sędzia Główny. W 2010 wznowiła działalność indywidualną, realizując film Dolce Vita (2011). Dwukrotna stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Z Grupą Sędzia Główny była nominowana do Paszportów Polityki (2011) i nagrody Fundacji Deutsche Bank Spojrzenia (2007), artystki zostały laureatkami Międzynarodowego Konkursu Performance w Trydencie (2007) oraz Nagrody TVP Kultura (2005). Indywidualne prace Kubiak oraz Grupy Sędzia Główny były prezentowane w najważniejszych galeriach i muzeach w Polsce i na świecie. Znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Warszawie, Zachęty — Narodowej Galerii Sztuki, Muzeum Sztuki w Łodzi, Fundacji Signum w Poznaniu i wielu zbiorach prywatnych.

Od 2014 roku pracuje nad autobiograficznym cyklem dzieł, w którym łączy często trudne, rodzinne doświadczenia z eksperymentem na styku performansu, filmu dokumentalnego, teatru. Pracuje z aktorami, autorka scenariuszy, pisze teksty, reżyseruje. W cyklu powstały m.in. filmy Śliczna jesteś, Laleczko z aktorką Elżbietą Lisowską-Kopeć, Mięso słonia z Moniką Buchowiec z Teatru Nowego im. Kazimierza Dejmka w Łodzi, Żyj, głuptasie! z Arturem Belingiem. W 2016 roku obroniła stopień doktora sztuki pod kierunkiem Izabelli Gustowskiej, we współpracy z Markiem Wasilewskim, na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu. Od 2017 pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych na Uniwersytecie Zielonogórskim. Mieszka w Zielonej Górze, gdzie współpracuje z Fundacją Salony oraz Galerią BWA.