(ur. 1978, mieszka we Wrocławiu)
Studiowała w Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu (rzeźba), Edinburgh College of Art (School of Sculpture) i Bauhaus-Universität Weimar (Sztuka Publiczna i Nowe Strategie Artystyczne). Adiunktka na Wydziale Rzeźby i Mediacji Sztuki wrocławskiej ASP. Sięga po różne media, m.in. rzeźbę, film, fotografię, performans, instalacja, które wybiera w odniesieniu do konkretnych miejsc . Głównym polem jej zainteresowań jest przestrzeń publiczna. Artystka pracuje z nią zarówno w odniesieniu do materialnej tkanki danego miejsca, jak i praktyk tworzenia relacji społecznych w środowiskach mediów, wyobraźni i pamięci zbiorowej. Szczególną uwagę poświęca mechanizmom jednoczenia zbiorowości poprzez wykluczanie mniejszości czy wymazywanie niewygodnych faktów z przeszłości. Jej projekty nie ograniczają się do zwiększania świadomości nadużyć dokonywanych przez większość, ale podsuwają także możliwości zmiany.
Karaoke, 2013, instalacja wideo, dzięki uprzejmości artystki współpraca:
Dominika Peciakowska (język migowy)
Daniel Brożek (dźwięk)
W pracy wykorzystano utwór Nic nie może przecież wiecznie trwać (muz. Romuald Lipko, sł. Andrzej Mogielnicki)
Karaoke składa się z dwóch filmów uzupełniających się dźwiękowo, odtwarzanych na dwóch przeciwległych ścianach, co stwarza iluzję obserwowania sesji karaoke.
Jeden film to karaoke przeboju Nic nie może przecież wiecznie trwać, znanego z wykonania Anny Jantar. Zarówno obraz wideo (tekst piosenki wyświetlany w rytm melodii), jak i pozbawiony linii wokalnej podkład muzyczny są opracowane autorsko, naśladują jednak standardowe kanony estetyczne wykonań karaoke.
Drugi film przedstawia kobietę odczytującą tekst karaoke gestami języka migowego w polu elektromagnetycznym instrumentu Theremin, co powoduje generowanie dźwięku. Wymyślony w 1928 roku przez radzieckiego uczonego Lwa Termena instrument to symbol marzeń o przekraczaniu granic ekspresji muzycznej. Ładunek emocjonalny przeboju Jantar niesie natomiast charakterystyczną dla kultury popularnej obietnicę dostępności dla „wszystkich”.
Artystka nie dokonuje zjednoczenia sposobów komunikacji słyszącej większości i głuchej mniejszości z Thereminem w sesji karaoke, lecz zaprasza do zagłębienia się w ich nierówną odmienność.
Fragmenty tekstu zaczerpnięte ze strony www.karolinafreino.com/
Miejsce
Sala Szeptów, ul. Sowińskiego 3