DOMIE to eksperyment społeczno-artystyczno-architektoniczno-ekonomiczny kolektywnej troski zorientowany wokół 10-letniego planu odzyskania budynku w centrum Poznania, który w wyniku licznych zaniedbań od 1988 roku popada w ruinę.

Założycielki projektu bez osobistych funduszy podjęły się karkołomnego remontu, rozmywając odpowiedzialność pomiędzy różne, formalne i nieformalne podmioty. Na tym polu toczy się dyskusja z miastem, użytkownikami przestrzeni oraz wytwarzającą się wokół budynku społecznością.

DOMIE to 400 m2 przeznaczonych na artystyczne eksperymenty. Znajdują się tu przestrzenie pracowni, wystawiennicze, do pracy z dźwiękiem, rekreacyjne i mieszkalne. Budynek jest dowolnie i bezustannie przekształcany, stając się medium artystycznym i prowokując działania typu site-specific. Osoby zaangażowane w projekt uznają remont za działo sztuki, próbują poszerzać kategorię „kapitału”. DOMIE jest przestrzenią inkluzywną, działającą na intersekcjach i najchętniej oddającą głos grupom niedoreprezentowanym w przestrzeni publicznej. Jest otwarte na każdą i każdego, którym bliskie są idee otwartości, bez względu na kapitał kulturowy, pochodzenie, narodowość, płeć, wiek i inne.

DOMIE jest miejscem, które wymaga troski, miejscem trudnym, potwornym, ale odpowiadającym na poczucie wykorzenienia, chronicznego nomadyzmu, kryzysu mieszkaniowego, artystycznej biedy. Domowość i własność się wyczerpały. Nadszedł czas post-zamieszkiwania, zombie-wspólnot, labilnych domowisk.

Projekt został zainicjowany przez Martynę Miller i Katarzynę Wojtczak i jest przez nie rozwijany razem ze społecznością DOMIE.