Magdalena Gryska
To nie miejsce, to stan umysłu
Utrata i odzyskiwanie jedności ze światem zestraja się w jeden rytm. Wszystko żyje, wszystko oddycha. Dostrzegając złożoność rzeczy, można uczynić je bardziej rzeczywistymi. Działanie i jego brak układa się w pulsujący rytm przemian, jak odpływy i przypływy. Świat jest zestawem odejść i powrotów, nieustannej utraty równowagi i jej odzyskiwania. Gdyby nie te pulsacje, świat byłby doskonały. Bez napięć i konfliktów, bez niepewności. Czas to niekończący się potok, płynąca rzeka, ale to również czynnik porządkujący wzloty i upadki, sprzeczności i urzeczywistnienia. To opowieść o doświadczeniu olbrzymiego daru, jakim jest krótka chwila, by móc zobaczyć, kim naprawdę jesteśmy. Ta rzeka leczy duszę i tworzy w ciele przestrzeń, w której możemy znaleźć schronienie. To emocjonalny i nieuświadomiony aspekt naszej energii. Jeśli poobserwujesz ją, pobędziesz z nią, poczujesz, czym jest, to z pewnością zbliżysz się do rozpoznania, czym jest bycie obecnym, przytomnym, tu i teraz.
Obłok, 2020
Cztery sfery. Ciało fizyczne, uczucia, emocje i duch. Każda z nich potrzebuje innego pokarmu do funkcjonowania. Oddech jest wszędzie tam, gdzie jest świadomość i gdzie jest życie. Oddech nie należy do nas, to siła życiowa przenikająca wszechświat, a my stanowimy część tego oddychania. Wszystkie te sfery wpływają wzajemnie na siebie, przenikają się.
Cichy umysł, 2020
Cykl obrazów odnoszących się do pojęcia dobrostanu. W warstwach zawiera się próba uspójnienia, nadania obszarowi doświadczenia całościowego wymiaru. To próba odnalezienia idei organizującej chaotyczną rzeczywistość. Cichy umysł, tak samo jak oddech, nie jest poddany żadnej obróbce, nie formułuje żadnych myśli. Jest jak chwila obecna, którą możemy poczuć, znaleźć, doświadczyć. Rozlewa się w nas ciepłem, ożywia nas, czasem jednym słowem, zdaniem, wierszem. Czasem jest jak chwila, krótkotrwała, przechodzi przez nas jak prawdziwe natchnienie. Przelotna, spokojna, cicha, jest jak oddech, czasem nawet bliższa… Jest pamięcią, chwilą teraźniejszą, jest tu i teraz. Jest intuicją, przewidywaniem, uważnym słuchaniem, zrozumieniem. Ciekawością nowego, nieznanego i tajemniczego.
— Magdalena Gryska
Magdalena Gryska, To nie miejsce, to stan umysłu, 2020, wideo (loop), montaż: Adam Romel, dzięki uprzejmości artystki
Magdalena Gryska, Obłok, 2020, wideo 7′57″ (loop), montaż: Jędrzej Filuś, audio: Rupert Spira What Is Music Made Of?, źródło: YouTube, dzięki uprzejmości artystki
Magdalena Gryska, Cichy umysł, 2020, cztery tonda o średnicy 100 cm, akryl, olej, deska, płótno, dzięki uprzejmości artystki
Magdalena Gryska (ur.1965 roku w Poznaniu). Dyplom w zakresie malarstwa w PWSSP w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu) w 1994. W latach 1990–1991 wolna słuchaczka w École nationale superieure des Beaux-Arts w Paryżu. Pracuje w Instytucie Sztuk Wizualnych, Wydział Artystyczny Uniwersytetu Zielonogórskiegoe, od roku 2010 na stanowisku profesora nadzwyczajnego, gdzie kieruje dyplomującą pracownią malarstwa.
W latach 2003–2008 prowadziła Galerię Stara Winiarnia w Zielonej Górze. Kuratorka projektów artystycznych oraz wystaw studentów i absolwentów uczelni artystycznych. Współtwórczyni Miejsca Aktywności Twórczej Kosobudki 3 — miejsca działań artystycznych i projektów rozwojowych. Mieszka w Zielonej Górze i Kosobudkach. Zajmuje się malarstwem, działaniem w przestrzeni, tworzy obiekty i małe formy wideo. Autorka ok. 40 wystaw indywidualnych, brała udział w niemal stu wystawach zbiorowych.
„Zakres mojej aktywności twórczej to poszukiwanie powtarzalności, rytmu i harmonii. To refleksja nad doświadczeniem dobrostanu, sił natury i akceptacji jej praw. Świadoma uwaga, która uwalnia od pośpiechu i pogoni za iluzjami. To akceptacja życia w jednej chwili. Skupiona teraźniejszość i ukryta energia przyszłości. Poprzez malarstwo poszukuję porządku pośród chaosu — porządku w umyśle, sercu i ciele”.