Tatjana Danneberg

Pojawienie się SARS-CoV-2 i towarzyszące pandemii obostrzenia wymusiły przeniesienie naszych aktywności do przestrzeni prywatnej, a tym samym ograniczenie społecznych interakcji, zastąpionych w dużej mierze narzucającymi nową perspektywę czasu połączeniami tele- i wideofonicznymi za pomocą popularnych komunikatorów. Moment odpoczynku od codziennej rutyny szybko uwolnił strumień sprzecznych komunikatów. Zalecenie utrzymywania bezpiecznej odległości wyraźnie ujawniło kwestie nierówności społecznych i wykluczeń. Stan wyjątkowy stał się pretekstem do wielu nadużyć — w czasie ograniczeń poruszania się i wprowadzenia systemu pracy zdalnej okazało się, że godziny pracy w warunkach medialnej saturacji mogą być dowolnie wydłużone, co ograniczyło prawo do odpoczynku, ale też brak wyraźnego podziału na czas wolny i aktywność jawił się jako odwrócenie obwieszczanego tak niedawno „końca snu” w późnym kapitalizmie¹.

Realistyczne ujęcia postaci i widoczne ślady pociągnięć pędzla sugerują zaliczenie pracy Tatjany Danneberg do malarstwa. Dopiero bliższy ogląd zdradza, że artystka używa różnych technik i łączy ze sobą malarstwo, fotografię i druk oraz stosowany w konserwacji zarówno mebli, jak i dzieł sztuki klej organiczny. Spękania na „malarskiej” płaszczyźnie sprawiają, że przedstawione sceny zdają się ulegać dezintegracji. Przykładem jest fotograficzno-malarski obiekt zatytułowany Should I show more interest in the world (2019). W centralnej części obrazu widzimy postać (siostrę artystki) nieświadomą bycia portretowaną, pogrążoną we śnie. Telefon w jej dłoni sugeruje, że relaks, któremu się oddaje, jest tylko pozorny. Powstała rok temu praca nie zapowiadała jeszcze niepewności towarzyszącej zamknięciu wczesną wiosną 2020. Z drugiej strony, dziś możemy odczytywać ją w kontekście wciąż trwającej pandemii, która nie pozwala spokojnie zasnąć, zapowiadając nowy, jeszcze nieznany porządek.

— Tatjana Danneberg, Should I show more interest in the world?, 2019 oraz What day is it?, 2020 BWA Zielona Góra

 ^{1. Nawiązanie do książki Jonathana Crary’ego 24/7. Późny kapitalizm i koniec snu, 2013 (pol. wyd. 2015).}