Ania Nowak

Pierwszym tygodniom izolacji związanej z SARS-CoV-2 towarzyszyły rekwizyty nowej rzeczywistości w postaci maseczek i przyłbic, a przy wejściu do zamkniętych pomieszczeń również woń rozpylanych alkoholi sanitarnych. Pandemia wiąże się z nerwowym śledzeniem zaleceń i słupków zakażeń oraz w coraz większym stopniu doniesień ujawniających niespodziewanie szybko eskalację obojętności i nadużyć wobec pojedynczych obywatelek i obywateli. Mowa o próbach ukarania grzywną osób usiłujących wyrazić sprzeciw wobec nielegalnych wyborów prezydenckich, lekceważeniu i przemilczeniu postulatów protestujących z pozycji balkonów przeciwko zdelegalizowaniu aborcji, a w końcu o pouczaniu i ostrzeganiu obywateli, którzy na fasadach swoich domów wywiesili flagi w kolorach tęczy. Pełne uprzedzeń postawy i zgoda na mowę nienawiści w ostatnich latach doprowadziły do aktów przemocy wymierzonej w osoby nieheteronormatywne. Jakiego języka używać, gdy dochodzi do tego rodzaju przekroczeń? Czy indywidualny protest ma moc sprawczą?

To the Aching Parts! (Manifesto) Ani Nowak jest rodzajem przemówienia, które staje się lustrem, jak nazywa to artystka: „trudnych sojuszy i podziałów wewnątrz zmarginalizowanych społeczności”. Czyj głos ma szansę się przebić przez milczącą obojętność i kontrolę algorytmów rządzących oknami naszych przeglądarek, które wyświetlają kadry rzeczywistości? Ania Nowak odwołuje się do języka, pokazując, jak wielokrotnie użyty afront staje się wytrychem, przekleństwo traci swą moc i jak tym samym może być uwalniające. Wychodząc ze swoim manifestem w przestrzeń jednego z berlińskich parków, powtarza kolokwialne i piętnujące określenia osób nieheteronormatywnych: „pedał”, „lesba” — słyszane dziś jeszcze częściej niż przed pandemią. Wypowiedź performerki zdaje się być autoreferencyjna, to głos domagający się uznania jej własnej podmiotowości, a może postulat rozbrojenia języka wobec trudnej do zdefiniowania zbiorowości. Performans miał premierę w Hebbel am Ufer w Berlinie w 2019 roku.

— Ania Nowak, To the Aching Parts! (Manifesto), performans
czwartek 15.10, godz. 19
BWA Zielona Góra

Wracając do… subiektywne narracje, dyskusja z udziałem Aleksandry Kubiak, Mai A Ngom i Ani Nowak; prowadzenie: Romuald Demidenko, Tomek Pawłowski Jarmołajew
intro: Boba Group
piątek 15.10, godz. 14
sala konferencyjna, Biblioteka Uniwersytetu Zielonogórskiego

Ania Nowak (ur. 1983) pracuje w obszarze szeroko rozumianej choreografii, spekulując o tym, do czego zdolne są ciało i język (-i przyszłości) dzisiaj. Realizuje takie formaty jak performans, wideoperformans, wystawa performatywna i tekst. Interesuje ją materialny wymiar ciała oraz jego niematerialne aspekty — afekty, uczucia, intuicja — jako punkt wyjścia do rozwijania ucieleśnionych praktyk troski i wspólnotowości. Jej refleksja dotyczy doświadczeń starzenia się, choroby i żałoby, a także etyki przyjemności w czasach klimatycznego i politycznego kryzysu. Prace Nowak były prezentowane m.in. w HAU Hebbel am Ufer, Sophiensaele i Akademie der Künste w Berlinie, Nowym Teatrze, Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, Art Stations Foundation w Poznaniu, CAC Wilno i ICK Amsterdam. Mieszka i pracuje między Berlinem a Warszawą. W 2021 roku będzie rezydentką Ankara Queer Art w Turcji oraz Muzeum Sztuki Nowoczesnej i Współczesnej w Seulu. W 2025 wraz z grupą artystów, kucharzy i inżynierów rozpocznie research w Centrum Biolokacji w Punta Cana. Na 2033 przewidziany jest finał projektu badawczego Nowak na temat związków ekologii i miłości, a na 2046 nowy projekt dotyczący końca internetu.

technologiesoflove.tumblr.com